من قرب تو را خواهم،يك سينه صفا دارم
در برزن تو اي گل، صد خار به پا دارم
چون «مي» دل من صاف است،ني ره به خطا دارم
در آينة اين دل، من عكس تو را دارم

بيهوده چه مي جويي، ميخانه به ميخانه

از آن كه نيارايد، كس بهتر از اين خود را
بي دين و دلم كردي، كن بي دل و دين خود را
تنها بت اين بنده،مي دان به يقين «خود» را
در آينه قلبم ،بنشين و ببين خود را

تا نور خدا بيني در چهرة جانانه