شبانه
پسرك بارهااز قايقران ها شنيده بود كه گاهي پيش مياد كه اين قايقران نيست كه قايق رو هدايت مي كنه بلكه اين قايقه كه قايقران رو با خودش مي بره.
و بارها به اين ادعا خنديده بود و گفته بود شما ديگه نبايد اينو بگيد چون خودتون هدايت گريد ،يعني تا بحال هيچ قايقراني نبوده تو اين جور وقتها بگه كه «آهاي آقاي قايق! وايسا، من با تو نميام. تو با من بيا!» قايقرونا جواب مي دادن «قايق خودش ميره » ولي باز پسرك گفته بود مگه نه اينكه شما بايد قايق رو از راهي كه خودش ميره به راهي كه خودتون ميخواين برگردونيد؟ اين روزا تازه داره مي فهمه كه اونچه كه رام نشدنيه روح رونده ايه كه راه خودشو بهتر از راننده خودش مي دونه. پسرك اين روزا ديگه مي فهمه حكايت قايقرونا واقعيت زندگيه. اصلاً مگه پسرك تونست دل خودشو تو قفس نگه داره كه دائم به اون طرف پنجره سر نزنه؟ حالا پسرك مي دونه كه تا يه جايي ميشه دل رو روند تو مسيري كه به نظر خودش درست مياد. بعد، يه وقتي فرا مي رسه كه خود دل بهتر و درست تر راهشو پيدا مي كنه. ديروز يه قايقران به پسرك گفت مي توني زندونيش كني كه نره دنبال گل دوست داشتنيت؟ پسرك فقط لبخندي از سر سرخوشي زده بود و گفته بود : «چه توقعي!!!!!!؟؟؟؟؟؟» و دنبال دلش دوباره رفت به اون طرف پنجره...پسرك خيلي بيشتر مي دونست
اگه بدونيد چقدر دلش بيشتر گلش رو مي خواست
- نوشته شده توسط نخودسياه @ 9:59 PM