تعداد بازديد كنندگان
براي قراردادن لوگوي نخودسياه دروبلاگتان كد زيررادرقالب آن كپي كنيد
:سايتهايي كه ميبينم
گل سو
منگوله
ول معطل
كوير
رز آبي
ليلا.زيرباران.تنها
بيم و اميد
دفترچه ممنوع
الهه مهر
برونكا
قابوس نامه
اسلو موشن
ملنگ بانو
آفتاب در تاريكي - عسل
هيستريا
كيميا و گلي
واسه تو هميشه خوبم
قطره اشك
گلبرگ
قاصدك
باباغوري
هجر گل
جن زده
تبسم
تك روي در آفسايد
هاني
نيكتا
نغمه در راه
پارسي سخن بگوييم
04/01/2004 - 05/01/2004
05/01/2004 - 06/01/2004
06/01/2004 - 07/01/2004
07/01/2004 - 08/01/2004
08/01/2004 - 09/01/2004
09/01/2004 - 10/01/2004
10/01/2004 - 11/01/2004
11/01/2004 - 12/01/2004
12/01/2004 - 01/01/2005
01/01/2005 - 02/01/2005
02/01/2005 - 03/01/2005
03/01/2005 - 04/01/2005
04/01/2005 - 05/01/2005
05/01/2005 - 06/01/2005
06/01/2005 - 07/01/2005
07/01/2005 - 08/01/2005
08/01/2005 - 09/01/2005
09/01/2005 - 10/01/2005
10/01/2005 - 11/01/2005
11/01/2005 - 12/01/2005
12/01/2005 - 01/01/2006
01/01/2006 - 02/01/2006
02/01/2006 - 03/01/2006
03/01/2006 - 04/01/2006
04/01/2006 - 05/01/2006
05/01/2006 - 06/01/2006
06/01/2006 - 07/01/2006
07/01/2006 - 08/01/2006
08/01/2006 - 09/01/2006
12/01/2007 - 01/01/2008
01/01/2008 - 02/01/2008
09/01/2008 - 10/01/2008
10/01/2008 - 11/01/2008
03/01/2009 - 04/01/2009
05/01/2009 - 06/01/2009
04/01/2010 - 05/01/2010
Wednesday, June 02, 2004
باشماقيم هاردادي؟
برداشت آزاد و يه كم با چاشني زبان مادري (آذري) از شعر «كفش‌هايم كو...» سهراب سپهري توسط سيد ابراهيم نبوي
هاردادي باشماقلار!
چه كسي مي‌پرتد(!) برطرفم
اين داش لار،
او به اين پرتابش، باش مرا مي‌شكند.
باشماقم را يك مأمور
- آن كي زد دكة من را برهم-
با خود برد
«مانده پاي آبله از راه دراز!»
چه كسي بود صدا كرد: «بويوك»
آشنا بود صدايش با من
اندكي لهجة تركي مي‌داشت!
من كمي ترسيدم،
و صدايش مثل «بايرام» بود،
كه به شهريداري،
رفته و خدمت سدّي معبر
مي‌كند در آنجا.
كمرم درد عجيبي دارد.
جاي يك تيپا بر آن مانده‌ست
من به اندازة يك سطل دلم مي‌جيرد كه چرا من بايد دست‌فروشي باشم،
و «اروج»،
كه عمي اوغلاني «مش رجب» است،
برود شهريدار در مركز،
و دلم مي‌جيرد،
كه چيرا «مش قربان»،
كه نموده‌ست گاچاخ در دكّان،
گاه‌گاه (!) مي‌خندد بر ريشم.
بايد ايمروز همين دكة خود را كه به اندازة مقروضاتم جا دارد، بردارم
و به اوردا بروم.
من به آقايي كه شهريدار است
خواهم گفت،
دكة سبز مرا زرد كنيد
و مرا نيز ايجازا بدهيد
كه كمي جنس گاچاخ بفروشم،
كوپني، سيگاري...
من شنيدم كه كسي مي‌فرمود،
دو سه روزي است گاچاق نيز شناور شده است
يا ايجازا بدهيد كه دل و گلوه فروشي بزنم،
«دل خوش سيخي چند؟»
من به او مي‌گويم
كه مرا، باشماقم گم شده است
باشماقيم هاردادي؟
دوستاني كه آذري نميدونن هم بدونن كه معني اين كلمات چيه! بزار نخودسياهم يه بار ديلماج(مترجم همين دوستان عزيز آذري) بشه
هاردا دي باشماقلار: كفشها كجا هستند...داش لار:كفشها...باش: كله...عمي اوغلان:پسر عمو...اوردا:آنجا
