تولد سهراب سپهري
«من اناري را مي كنم دانه
به دل مي گويم
كاش ميشد
اين مردم دانه هاي دلشان پيدا بود»ا

تركيب گر اين رباعي موزون و جادويي ، اين همه پاكي و صميميت ديروز 4شنبه 15مهر ماه 1383 دوباره متولد شد. گرچه امروز كمي كمتر از ربع قرن از سپردنش به خاك امامزاده اي تنها افتاده در مشهد اردهال كاشان گذشته ...ا
در هفتاد و ششمين سالروز تولد سهراب سپهري براي دومين بار از او مي نويسم.بار اول يك تحقيق درس ادبيات فارسي دانشگاه بود.از عارفي كه از دل تعاليم بودا به خود و خدا رسيد، طبيعت زيبا را زيبا ديد و خالق زيباترش را نيز.مولانا شد و از كجا آمدنش و به كجا شدنش را سرود . شاعري كه با كلماتش بديع ترين نقاشي ها را كشيد و چه زيبا كه در چند تابلويي كه از اين نقاش ديده ام چيزي جز وزن و شعر و زيبايي كلام بر بوم نقش نبسته بود. سهراب چه شاعري كه نقاشي هم مي كند و چه نقاشي باشد كه گاه گداري شعري هم مي سرايد، هر كس كه بود من سالهاست كه با شعر هايش شاعر شده ام.زندگي كرده ام. خنديده ام.گريه كرده ام. رنج برده ام . زير و بمهاي زمين زندگي را آموخته ام و آنِ تولدش زاده شده ام و روز مرگش مرده ام.ا
 «زندگاني سيبي است
گاز بايد زد با پوست»ا

اما امسال با همه سالها فرق مي كرد. ديروز ننوشتم چون روز تولدش بود اما من؟ اينبار زاده نمي شدم كه داشتم مي مردم. تا بامداد امروز هم هنوز مردن را نزديك مي ديدم. سهراب عزيز ! ببخش كه يادم رفته بود كه تو نيز مرگ را تولدي دوباره مي داني. كه تو به من آموخته بودي براي اينكه از امروز راكد و ذره ذره كُش بيرون بيايم بايد قبل از شب دست بكار شوم و از خودم شروع كنم. از خود راكدم بيرون بزنم و بروم و بروم و بروم. شايد تا خورشيد. تا قدمگاه تو
امروز صبح باز هم متولد مي شوم. باز هم با سهراب
با نشناختن راز گُل سرخ
اما با گُل سرخ
با گل سرخ

سهراب عزيز! تولدت مبارك. سال ديگري اگر بود و مني و تويي و گُلي. من و گُلم باز مثل همان چند باري كه ديدمت، نرم و آهسته به سراغت مي آييم. بر سر مقبره كوچكي كه چيني نازك تنهايي تورا بي تَرَك در خود گرفته و سنگ رويينش بار ها ترك خورده و زيبا تر شده. عين خواهرت، وقتي كه پدر مُرد. يادت هست؟ا
خيال بس است و چه ترانه اي زيبا تر از ترانه تو و من و گُل براي بيرون آمدن از آن

«كار ما نيست شناسايي راز گل سرخ
...»ا

تولدت مبارك
يادت گرامي
روحت شاد

- نوشته شده توسط نخودسياه @ 11:53 AM