<$BlogRSDURL$>
.


Saturday, March 05, 2005

 
جمعه
امروز ظهر به خاطر بسته بودن خيابون انقلاب از 4 راه وليعصر تا ميدون انقلاب رو مجبور شدم پياده بيام. خوب نخودسياه كه عادت به پياده روي داره اما اين بار شرايط زماني و مكاني يه شكلايي بود . يكي دو دقيقه اي كه اومدم ديدم عين اين كارتون شاه شير منم دارم مسيري رو در جهتي طي مي كنم كه همه خلق الله دارن خلاف اون ميان. البته مثل هميشه سرم به كار خودم بود و ايران جمعه مي خوندم اما اين وضع رو وقتي ديدم كه يه نفر همچين تنه اي بهم زد كه خودش رفت تو ديوار! سر بالا كردم به يارو يه چيزي بگم كه منظره اي رو كه عرض كردم ديدم و كلاً‌بي خيال اعتراض شدم. جالب ترين بخش اين برخورد اونجاش بود كه اين آقا از تو ديوار در اومد و با همون سرعت راهش رو ادامه داد! مي شه گفت اصلاً ما رو نديد!
تازه تازه داشتم بر مي گشتم سر روزنامه خوندنم كه كنار خيابون يه آقايي از راننده اتوبوس شركت واحد كه مخصوص رسوندن كساني كه اومده بودن نماز جمعه به محله هاشون بود و منتظر بود پر شه و به طرف چهارراه وليعصر (بر خلاف مسير ميدون انقلاب) حركت كنه پرسيد : «آقا انقلاب ميريد؟» راننده هم جواب داد كه انقلاب از اون طرف ديگست! اين جناب پياده به قيافش نمي خورد ندونه ميدون انقلاب كجاست. اگرم نمي دونست جايي بود كه ميدون انقلاب اصلاً‌ ديده مي شد ، اما اين حركت همه به طرف مخالف ، اونم جو گير كرده بود. بعضي ها اينجور مواقع احساس مي كنن اگه مسيرشون مخالف بقيه باشه خلاف مي كنن
خاطرم تازه داشت منبسط مي شد. ديگه به كل روزنامه رو بستم و راهمو ادامه دادم. هنوز به روبروي در دانشگاه تهران نرسيده بودم كه يه رهگذر از همون جمع از من پرسيد ميدون امام حسين از كدوم طرف بايد بره. منم راهنماييش كردم كه همين موقع يكي از تو همون جمع همچين كه انگار هر كي از اونور نياد يا گمراهه يا مردم رو گمراه مي كنه اومد جلو و گفت :«آقا كجا مي خواي بري؟ خودم بهت مي گم!!!!» مهم نبود. وگرنه خوب موقعيتي بود براي فهموندن بعضي چيزا به بعضي افراد
بعد اينش ديگه كلي فرق كرد. من از روبروي در دانشگاه رد شده بودم و هم مسير همون جمعيت شده بودم! ديگه ما شده بوديم مثلا خودي. ولي اونجا هم كسي با كسي كار نداشت. همه سرشون گرم دست فروشهاي تو خط ويژه وسط خيابون بود كه اسكاچ و كيف و ليف و كمربند ارزون مي فروختن. 10 دقيقه نگذشت همه اين مسير رو رفتن اما قدر ده سال آدمايي از جنساي عجيب غريب ديدم كه تنها وجه اشتراكشون اين بود كه خودشون رو و فقط خودشون رو قبول داشتن و «خودشون» تنها خصيصه اي كه داشت بيرون اومدن از محوطه دانشگاه تهران تو تو ظهر جمعه و تو دست داشتن يه موكت يا زير انداز بود
شايد تا بحال هيچ ايده اي نداشتم اما الان خوشحالم كه من از اين موكتا ندارم. خوشحالم كه صبح جمعه هام رو تا ظهر مي خوابم و خستگي يه هفته كار رو به در مي كنم از تن

|

Powered by Blogger Weblog Commenting and Trackback by HaloScan.com