يه شعر از ايرج ميرزا
بر سردر كاروانسرايي
تصوير زني به گچ كشيدند
ارباب عمايم اين خبر را
از مخبر صادقي شنيدند
گفتند كه وا شريعتا ، خلق
روي زن بي نقاب ديدند
آسيمه سر از درون مسجد
تا سردر آن سرا دويدند
ايمان و امان به سرعت برق
مي رفت كه مومنين رسيدند
اين آب آورد ، آن يكي خاك
يك پيچه ز گل بر او بريدند
ناموس به باد رفته اي را
با يك دو سه مشت گل خريدند
چون شرع نبي از اين خطر جست
رفتند و به خانه آرميدند
غفلت شده بود، خلق وحشي
چون شير درنده مي جهيدند
بي پيچه زن گشاده رو را
پاچين عفاف مي دريدند
اب هاي قشنگ خوشگلش را
مانند نبات مي مكيدند
بالجمله تمام مردم شهر
در بحر گناه مي تپيدند
درهاي بهشت بسته مي شد
مردم همه مي جهنميدند
مي گشت قيامت آشكارا
يك باره به صور مي دميدند
طير از وكرات و وحش از جحر
انجم ز سپهر مي رميدند
اين است كه پيش خالق و خلق
طلاب علوم رو سفيدند
با اين علما هنوز مردم
از رونق ملك نا اميدند؟!ا
- نوشته شده توسط نخودسياه @ 12:12 PM